دو نوع زن و یک نوع مرد (بخش اول)

فمینیست های دانشگاهی برخی اوقات دانشمندان را متهم می کنند که تمام وقت خود را به مطالعه مردان می پردازند.
 

فمینیست های دانشگاهی برخی اوقات دانشمندان را متهم می کنند که تمام وقت خود را به مطالعه مردان می پردازند، اما به طور قطع دانشمندانی را که درباره تفاوت های جنسی هورمونی تحقیق می کنند، نمی توان به چنین تعصبی متهم کرد.
 
آنها بیشتر وقت خود را به پژوهش درباره زنان می گذرانند. برخی تفاوت های قابل توجه مرتبط با تستوسترون در طرز فکر و رفتار مردان وجود دارد که می توان آنها را در یک لحظه مورد بحث قرار داد. اما دانشمندان معمولا زنان را مورد مطالعه قرار می دهند، زیرا تفاوت های جالب تر و پراهمیت تر در میان زنان وجود دارد. آنهایی که کمتر از حد متوسط تستوسترون دارند، زنانه تر به نظر می آیند؛ آنهایی که تستوسترون بالا دارند اغلب به نظر می رسد ترکیبی از زنانگی و مردانگی باشند. به طور خلاصه، در حالی که در جامعه مدنی یک نوع مرد وجود دارد، به نظر می رسد دو گونه زن وجود داشته باشد.
 

زنانی که پیش از تولد در معرض میزان بالایی از تستوسترون قرار گرفته بوده اند، به طور گسترده ای مورد مطالعه واقع شده اند. بیشتر این ها دارای وضعیتی هستند که به عنوان CAH شناخته می شوند. با درمان بهینه، سطح هورمون این زنان پس از تولد میت واند به وضعیت طبیعی برگردد، اما قرار گرفتن در معرض میزان بالایی از تستوسترون، قبل و در اوان تولد، تأثیرهای شدید و طولانی بر روی دختران دارد.
 
آنها اسباب بازی های پسرانه را که بیشتر مکانیکی هستند به اسباب بازی های دخترانه ترجیح می دهند. آنها اسباب بازی های حمل ونقل و ساخت وساز، از جمله هلی کوپتر، اتومبیل و ماشین آتش نشانی را بیشتر از عروسک، وسایل آشپزخانه، تلفن های اسباب بازی و مداد شمعی و کاغذ دوست دارند. این دختران خشن تر از بیشتر دختران، از جمله خواهران خود که در معرض این هورمون قرار نداشته اند، هستند. آنها بازی های پر جست و خیز را دوست دارند و رقابت پیشه تر و متکی به خود هستند. آنها بسیار بیش از بیشتر دختران مستعد داشتن شخصیت پسرانه به مدت طولانی هستند و بسیار کمتر از بیشتر دختران به لباس، لوازم آرایش، مراقبت از کودک و داشتن دفترچه خاطرات علاقه دارند.
 
دختران یازده ساله یا بالاتری که دارای CAH هستند، کمتر میل دارند که در آینده کودکی از آن خود داشته باشند، و بیشتر آرزوی داشتن یک شغل به جای ماندن در خانه را در سر می پرورانند. این دختران دارای مهارت های سه بعدی (فضایی) بیشتری نیز نسبت به بسیاری از دختران دیگر هستند (در مردان معمولا سطح نسبتا پایین تستوسترون با استعداد فضایی مرتبط است، اما دختران دارای سطح نسبتا بالای تستوسترون، خیلی به این سطح استعداد مردانه نزدیک می شوند).
 
مؤید این یافته ها، مطالعاتی هستند که درباره زنان بارداری صورت گرفته که برای جلوگیری از سقط جنین از هورمون های مردانه استفاده می کنند. دخترانی که از چنین زنانی متولد می شوند دارای رفتار و رجحان هایی شبیه به دختران مبتلا به CAH هستند. مطالعات اخیر در رابطه با مقایسه دوقلوهای همسان دختر با دخترانی که یکی از دو قلوی غیر همسان هستند نیز آموزنده بوده است. دسته اخیر بیشتر مستعد آن هستند که از کارهای مخاطره آمیز لذت ببرند و در آزمون های ریاضی سه بعدی بهتر عمل می کنند.
 
جی ریچارد ادری، استاد دانشگاه کارولینای شمالی، متقاعدکننده ترین مدرک در زمینه اهمیت هورمون ها در توجیه تفاوت های جنسی میان زنان را ارائه می دهد. او موفق شد یک گروه ۱۶۳نفره از زنان بزرگسال را بیابد که مادرانشان، سی سال جلوتر هنگام بارداری، نمونه خون داده بودند. این نمونه ها حفظ شده بود و به این جهت، میزان تستوسترون خون این مادران قابل بررسی بود. اطلاعاتی نیز مبنی بر وجود گلوبولین متصل شونده به هورمون که نمی گذارد تستوسترون از غشاهای مادر عبور کرده و به جنین برسد، وجود داشت.
 
با مادران نیز درباره رویه های بچه داری شان، هنگامی که فرزندان شان کوچک بودند و باز در هنگامی که نوجوان بودند، مصاحبه به عمل آمد. ریچارد ادری مصاحبه های دیگری نیز به عمل آورد و از فرزندان که اکنون زنان بزرگسالی بودند، نمونه خون گرفت. او سپس یک مقیاس «جنسیتی» ایجاد کرد که شامل فاکتورهایی مرتبط با اهمیت خانه (مانند تقسیم کار خانگی)، علاقه مندی های زنانه (مانند نگهداری از کودک)، موقعیت شغلی (مانند نسبت زنان در شغل فعلی یا قبلی) و تصویر مردانه زنانه از خود (مانند فهرستی از صفات) بود.
 
در اطلاعات مربوط به سی سال پیش، برخی محدودیت ها وجود داشت؛ مثلا در سه ماهه دوم بارداری که سطح تستوسترون بسیار تعیین کننده است، تنها یک نمونه خون از هر یک از مادران گرفته شده بود. و از جنین ها، یعنی جایی که میزان تستوسترون حتی خیلی بیشتر می تواند حاوی اطلاعات باشد، هیچ نمونه خونی وجود نداشت. با این حال، ریچارد ادری، پس از کنترل متغیرهای جامعه پذیری، دریافت که میزان قرار گرفتن در معرض تستوسترون در درون رحم و تا حدودی میزان تستوسترون بزرگسالی، در سی سال بعد، می توانست رفتار جنسیتی را تا حدی که از نظر آماری قابل توجه باشد، پیش بینی کند. به سخن دیگر، زنانی که در معرض تستوسترون بیشتری قرار داشته اند، رفتار زنانه کلیشه ای کمتری داشتند. برای مثال، زنان دارای تستوسترون بیشتر، به نسبت زنانی که دارای تستوسترون کمتری بودند، جاه طلبی شغلی بیشتر و علاقه کمتر به مراقبت از کودک داشتند.
 
ادامه دارد...
 

 
منبع: کتاب «تفاوت های جنسیتی را جدی بگیرید!»